Πως γίνεται...

Πραγματικά αναρωτιέμαι πόσοι ενοχλούνται πραγματικά απο τις καθημερινές δηλώσεις-νουθεσίες, παρεμβάσεις, λοιδωρίες, ειρωνείες, απειλές, εκβιασμούς κλπ. που δεχόμαστε από τους ευρωπαίους φίλους, αξιωματούχους της ΕΕ που νοιάζονται όπως έχουν αποδείξει για το καλό μας.
Πόσοι από μας έχουν ψιλιαστεί πραγματικά πόσο τεράστιο μπλέξιμο είναι αυτό το σωτήριο το ευρώ;Πόσοι ειναι αυτοί που εύχονται να μην είχαμε μπεί ποτέ σ'αυτη την ιστορία.
Κι αυτοί που το ψιλιάζονται και το καταλαβαίνουν πως μπορούν να ψηφίζουν με τόση ευκολία όλους αυτούς που υπόγραψαν και πανηγυρισαν για το ευρώ, αλλά και το Μάαστριχτ παλιότερα που έβαλε τις βάσεις κι άνοιξε διάπλατα το δρόμο;
Τώρα πια το ΕΥΡΩ=ΚΑΤΑΣΤΡΟΦΗ που έλεγε από την πρώτη στιγμή το ΚΚΕ εισπράτοντας χλευασμό, αποδεικνύεται καθε μερα. Εμείς λοιπόν, ο λαός, ακόμη επιμενουμε στην πλάνη; Πως γινεται να είμαστε τόσο εύπιστοι σε αυτούς που έκαναν αυτό το τραγικό "λάθος"(για κάποιους βεβαια δεν ήταν καθόλου λάθος) και τόσο δύσπιστοι στο ΚΚΕ; Μήπως η τηλεόραση και η προπαγάνδα κάνουν τρομερή δουλειά; 
Αλλά κι όλα αυτά τα πατριωτικά κόμματα πού ό,τι κάνουν το κάνουν για το καλό του "τόπου" -πράγμα εντελώς άτοπο- αντί να ψάξουν τρύπα να κρυφτούν ή να ζητήσουν συγνώμη που μας έμπλεξαν σε όλο αυτό το άγριο σκηνικό του "κοινού", τολμάνε, με την ανοχή μας βέβαια, να εμφανίζονται και να κοκορεύονται κι από πάνω διαγκωνιζόμενοι για το ποιός είναι πιο φανατικός του ευρώ;;; 
Ειναι πραγματικά τρελό. Οπως πραγματικά τρελό είναι το ότι η Ελλάδα, η χώρα που λεηλατήθηκε κι εξακολουθεί να υποφερει για το καλό του λατρεμένου κοινού νομισματος των ευρωπαίων καπιταλιστών, ετοιμάζεται με φανατισμό να ψηφίσει όλους  αυτούς που την έσπρωξαν μέσα σ'αυτή την άγρια αρένα του καπιταλιστικού ανταγωνισμού χωρίς πολλές σκέψεις. "Το ευρώ ειναι το ευρώ" λένε! Τι έξοδοι και περιττές γενναιότητες τώρα... Ευρώ μέχρι θανάτου. Τόσο καλά, τόσο δειλά. 
Κι όμως αν μπορούσαμε να καταλάβουμε οτι ο πραγματικός κίνδυνος, ακόμη κι αν είμαστε μικροεπιχειρηματίες που έχουμε δάνεια σε ευρώ, παραμονεύει και θεριεύει όσο αγκαλιαζόμαστε με τους βασανιστές μας.Αν μπορούσαμε να καταλάβουμε οτι μονο πιστευοντας στις δικές μας δυνάμεις έχουμε εγγύηση ότι κανεις δεν μπορεί να μας απειλήσει. Αν μπορούσαμε να δούμε πως τα μόνα σίγουρα χέρια για να κρατήσουν το δικό μας τωρα και το δικό μας άυριο είναι τα δικά μας κι όχι των απαίσιων αυτών τρωκτικών που περιέργως ενώ τους βρίζουμε, τους εμπιστευόμαστε...
Αν πιστεύαμε σε αυτό που όλοι οι καλοπληρωμένοι "ειδικοί" θεωρούν αδύνατο και ουτοπικό τότε ξαφνικά ο κόσμος θα αλλαζε τόσο εύκολα  όσο εύκολα λιώνει ο πάγος μόλις του χυμήξει ο ήλιος. Ειναι σίγουρο. Οσο σίγουρο είναι οτι ο κόσμος αυτός ανήκει σε όλους εμάς που τον δημιουργούμε και όχι σε μια μεγάλη παρέα πονηρών και ύποπτων "ικανών", αυθεντιών και ταλαντούχων ...εκμεταλλευτών.