No more Mr Plehkanov (Praxis)

Lenin Reloaded

No more Mr Plekhanov

Με υπογραμμίσεις κάποιες σύντομες παρατηρήσεις μας.

Το δις εξαμαρτείν…
Του ΕΥΤΥΧΗ ΜΠΙΤΣΑΚΗ*

Εγιναν και οι εκλογές! Αυτή τη στιγμή (Τετάρτη πρωί) φαίνεται ότι θα έχουμε τρικέφαλη μνημονιακή-υποτελειακή κυβέρνηση. Η α­στική τάξη μας (κομπραδόρικη (ναι δεν θέλει την "πραγματική ανάπτυξη" όπως στους παραδείσους που έχουν οι εργάτες στην Γερμανία, στις ΗΠΑ και στην Ιαπωνία), υποτελειακή, εχθρά του λαού) ενώνεται στις κρίσιμες στιγμές (1944, εμφύλιος, χού­ντα, 1974)·

Σήμερα: στρατηγική επιλο­γή η Δεξιά, με κομπάρσους το ΠΑΣΟΚ και τη ΔΗΜ. ΑΡ.

Και η Αριστερά; Από τότε που υπάρ­χει δίνει μάχες. Και η δική μας; Εχει ένα ταλέντο: να κερδίζει μάχες και να χάνει τον πόλεμο. Γιατί; Επειδή, για λόγους που δεν μπορώ να αναλύσω εδώ, δεν μπόρεσε, στις κρίσιμες ιστορικές στιγ­μές, να συνδυάσει την ευλύγιστη τακτι­κή με την ανένδοτη προσήλωση στον στρατηγικό στόχο (βλ. σχετικά τα βιβλία μου «Ρήξη ή ενσωμάτωση» (αυτό το βιβλίο βγήκε το........1988 σε μια τελείως διαφορετική κατάσταση-εκτός αν απο τότε είμαστε στα ίδια) και «Γονίδια του μέλλοντος»).

Λοιπόν σήμερα: Εχουμε οικονομική, πολιτική κρίση, κρίση εξουσίας, κρίση πολιτισμική, αλλά δεν έχουμε επανα­στατική κατάσταση. Αντίθετα: Εχουμε συσπείρωση της αντεθνικής Δεξιάς, ά­νοδο του αντιδραστικού εθνικισμού και των δολοφονικών συμμοριών του νεο­ναζισμού. Η αστική μας τάξη τα έχει κα­ταφέρει (επί του παρόντος).

Και η πολυδιασπασμένη Αριστερά; Οταν καίγεται το σπίτι σου , δεν σκέ­φτεσαι γιατί καίγεται. Προσπαθείς να το σβήσεις. Λοιπόν; Λοιπόν η Αριστε­ρά μας θα έπρεπε να είχε προσδιορίσει, συγκεκριμένα, επιστημονικά, τους ά­μεσους, τους μεσοπρόθεσμους και τον στρατηγικό της στόχο: τον σοσιαλισμό. Πώς έδωσε όμως τη σημερινή μάχη, σε μια στιγμή που θα μπορούσε να σχημα­τίσει κυβέρνηση; Ας πάρουμε τα πράγ­ματα με τη σειρά.

Το ΚΚΕ δεν έχει στρατηγική (!!!!!): οι έν­νοιες λαϊκή οικονομία και λαϊκή εξουσία είναι ασαφείς ψευδοέννοιες (είναι λοιπόν πιο εύκολο να προσποιηθούμε ότι δεν υπάρχει κάτι από το να διαφωνήσουμε με επιχειρήματα). Με στόχο, λοιπόν, όχι τον σοσια­λισμό αλλά αυτό το νεφέλωμα, το ΚΚΕ, συμμαχώντας μόνο με τα μέλη και τους οπαδούς του κόμματος, προχωρεί μόνο και αμόλυντο, βλέποντας μόνο εχθρούς και επαναλαμβάνοντας, χωρίς να κου­ράζεται, ότι τίποτα δεν θα γίνει «υπέρ του λαού», του οποίου είναι αποκλειστι­κός καθοδηγητής, κριτής και εντολέας.

Τι έλεγε όμως ο Μαρξ; Και τι λέει ο Λέ­νιν; Ενα μόνο απόσπασμα: «Μόνο με την πρωτοπορία δεν μπορούμε να νική­σουμε. Δεν θα ήταν απλώς ανοησία αλλά έγκλημα να ρίξουμε μόνη την πρωτοπο­ρία στην αποφασιστική μάχη, πρωτού ό­λη η τάξη, πρωτού οι πλατειές μάζες να έχουν πάρει θέση, ή ανοιχτής υποστήρι­ξης ή ευμενούς ουδετερότητας απένα­ντι της». (Λένιν, «Απαντα», «Σύγχρονη Εποχή», τ. 41, σ. 68). (Το αντιδογματικό τσιτάτο που μας βολεύει)

Ο Μαρξ πρότεινε στους οπαδούς του να στηρίξουν τους Εργατικούς εναντίον των Τόρηδων (και ταυτόχρονα να ετοιμάζουν το σχοινί για να τους κρεμάσουν) (κάποιο πρόγραμμα της Γκότα το θυμάται κανείς;).και ο Λένιν πρότεινε συνεργασία με τους ρεφορμιστές (σε ποιά βάση;). Ηταν, λοιπόν, αμφότεροι οπορτουνιστές; Απλώς είχαν μυαλό, ήταν επαναστάτες και ήξεραν να υποτάσσουν την τακτική στη στρατηγική. Και το ΚΚΕ σήμερα; Η κρίση σεκταρισμού-οπορτουνισμού του ΚΚΕ βρίσκεται σε παροξυσμό. Η ηγεσία είναι δέσμια αυτού του πλέγματος. Και οι αριστεροί τιμώρησαν το ΚΚΕ!

Τι είναι όμως ο ΣΥΡΙΖΑ; Ενα πολυτασικό μόρφωμα. Το πρόγραμμα του, ανταποκρινόμενο στα άμε­σα αιτήματα των υποτελών τάξεων και στρωμάτων, είναι από μια άποψη ρε­φορμιστικό. Αλλά ο ΣΥΡΙΖΑ είναι μια παγιωμένη κατάσταση; Οπως είναι γνωστό, στο κόμμα αυτό υπάρχει το α­ριστερό ρεύμα, οργανώσεις κομμουνι­στικής καταγωγής, αγωνιστές του εμ­φυλίου που αντιμετώπισαν παλικαρίσια τον θάνατο, αγωνιστές της ΕΔΑ, των Λαμπράκηδων, του αντιδικτατορικού κινήματος. Και προπαντός: πέρα από τη μικροαστική, η λαϊκή αγωνιστική βάση.

Το «ρεφορμιστικό» πρόγραμμα, πιο σωστά το ελάχιστο πρόγραμμα άμε­σης αντιμετώπισης της καταστροφικής πορείας του τόπου, ανταποκρινόταν στις επείγουσες ανάγκες της ιστορικής στιγμής.

(Για να μην πούμε με σαφήνεια τι είναι ο ΣΥΡΙΖΑ το γυρνάμε στις αοριστίες και τις γενικότητες-πολυτασικό μόρφωμα, απο μια άποψη (απο ποιά δηλαδή;), παγιωμένη κατάσταση (δηλαδή;), και φυσικά ο κατάλογος όλων αυτών που εξαφανίστηκαν στην προεκλογική εκστρατεία για να μην τρομάξουν οι μικροαστοί και τα κανάλια και χάσουμε τους ψήφους. Όσο για το πρόγραμμα που ανταποκρίνεται στις ιστορικές ανάγκες τις εποχής είναι το πάγωμα των μέτρων (δηλαδή η μείωση του εργατικού εισοδήματος), το προσκύνημα στο ευρώ, η εγκόλπωση του ΠΑΣΟΚ, τα διαπιστευτήρια στην αστυνομία, οι ύμνοι στην επιχειρηματικότητα κλπ κλπ)

Οι Ελληνες αριστεροί, που α­νέδειξαν αυτό το κόμμα αξιωματική α­ντιπολίτευση , αντιλήφθηκαν σωστά τις ανάγκες της συγκυρίας. (είμαι ΑΝΤΑΡΣΥΑ αλλά καλά έκαναν και ψήφισαν ΣΥΡΙΖΑ)

Και η ΑΝΤΑΡΣΥΑ (στην οποία ανή­κω ως μέλος του NAP); Μπερ­δεύοντας τους άμεσους με τους μεσοπρόθεσμους στόχους (ίσως και με τον στρατηγικό) η ΑΝΤΑΡΣΥΑ φοβήθη­κε ότι αν συνεργαζόταν με τον ΣΥΡΙΖΑ στη βάση ενός ελάχιστου προγράμματος θα γινόταν «δωρητής σώματος» στον ΣΥΡΙΖΑ ή έστω μία από τις συνιστώσες του. Λάθος εκτίμηση (Δεν έφταναν όσα έγιναν. Έπρεπε να είχε διαλυθεί και να είχε γίνει και τυπικά συνιστώσα). Και η ΑΝΤΑΡΣΥΑ τιμωρήθηκε.

Με ποια προοπτική θα έπρεπε λοιπόν να δοθεί η προχθεσινή κρίσιμη μάχη;

Η Αριστερά θα έπρεπε να κατεβεί στις εκλογές ενωμένη (δηλαδή ενωμένη με την Ε.Ε, την ΓΣΕΕ κλπ), με βάση ένα ελάχι­στο πρόγραμμα Αμεσα μέτρα να μην πεινάσει ο λαός. Αρνηση πληρωμής του «χρέους», εκ­δίωξη της τρόικας και καταγγελία των μνημονίων. Θα σχηματιζόταν λοιπόν μια ρεφορμιστική «παναριστερά» που θα εγκατέλειπε τα επαναστατικά της «οράματα», όπως φοβούνται ορισμένοι «καθαροί»; Ειπώθηκε ήδη: Ο άμεσος στόχος θα συνδυαζόταν συγκεκριμένα με τους μεσοπρόθεσμους (έξοδο από το ευρώ, έξω από την Ε.Ε.) και σε μια μακρά προοπτική, με τον στρατηγικό στό­χο: τον σοσιαλισμό.(δηλαδή το πρόγραμμα του αριστερού βήματος/ρεύματος)

Η Αριστερά μας συνολικά δεν έχει ανα­ζητήσει τα αίτια της μεγάλης καταστρο­φής του αιώνα που μόλις τελείωσε (όμως ξαναπροτείνουμε το 2012 την μοντέρνα και επιτυχημένη ΕΔΑ). Δεν έχει επεξεργαστεί ένα πρόγραμμα σοσια­λιστικής μετάβασης στις συνθήκες του σημερινού καπιταλισμού (όμως προτείνουμε πρόγραμμα όχι σοσιαλιστικής αλλά καπιταλιστικής μετάβασης). Ετσι, άλλοτε βαδίζει τυφλά, νομίζοντας ότι κάνει κομ­μουνιστική πολιτική, άλλοτε περιορίζε­ται στα άμεσα, και άλλοτε, ενώ μετέχει ε­νεργά στους κοινωνικούς αγώνες, αρκεί­ται θεωρητικά στο να επικαλείται την α­νατροπή, την επανάσταση και την κομ­μουνιστική απελευθέρωση. Αλλά: Η ι­στορία γράφεται και σήμερα με αίμα. Ο πόλεμος δεν τελείωσε. Θα διδαχτούμε α­πό το μεγαλείο και τις τραγωδίες του επα­ναστατικού κινήματος;

*Ομότιμος καθηγητής Φιλοσοφίας στο Πανεπιστήμιο Ιωαννίνων

Πηγή : Ελευθεροτυπία, Απεργιακή έκδοση των εργαζομένων

Πηγή: Praxis

Σημείωση Lenin Reloaded: "Ο Μαρξ πρότεινε στους οπαδούς του να στηρίξουν τους Εργατικούς εναντίον των Τόρηδων (και ταυτόχρονα να ετοιμάζουν το σχοινί για να τους κρεμάσουν)".

Πραγματικά εκπληκτική ανακάλυψη, μια και το αγγλικό κόμμα των Εργατικών ιδρύθηκε το 1900, ενώ ο Μαρξ πέθανε στο Λονδίνο το 1883. Τέτοια είναι η δύναμη του φαντάσματος του Μαρξισμού κατά τον κύριο Μπιτσάκη, που ο Μαρξ πρότεινε συνεργασία με τους Εργατικούς τουλάχιστον 17 χρόνια μετά τον θάνατό του.

Από την άλλη πλευρά, είναι γνωστό ότι Μαρξ και Λένιν πάνε πακέτο (ακόμα και στην πρόταση του κυρίου καθηγητή), οπότε εξηγείται ότι ο καθηγητής ξέχασε πως η φράση δεν είναι του Μαρξ αλλά του Λένιν, και δη του Λένιν του μεγάλου λενινιστικού χιτ των απανταχού Συνασπισμένων, δηλαδή του φυλλαδίου για τον "Αριστερισμό" (οι Συνασπισμένοι έχουν αναγορεύσει την ξεδιάντροπη "επαναστατική" πόζα σε γηραλέα αρρώστια του σοσιαλδημοκρατισμού, ξεχνώντας βολικά ότι το φυλλάδιο γράφτηκε από την ηθικοπολιτική θέση ανωτερότητας και ωριμότητας της πρώτης επιτυχημένης και βίαιης κομμουνιστικής επανάστασης στον κόσμο, και όχι ως εγκώμιο του ψωραλέου σοσιαλδημοκρατικού καρεκλοκενταυρισμού). Την θυμίζουμε:

Για τους άγγλους κομμουνιστές πολλές φορές είναι σήμερα δύσκολο ακόμη και να πλησιάσουν τις μάζες, ακόμη και να τις κάνουν να τους ακούσουν. Αν παρουσιαστώ σαν κομμουνιστής και δηλώσω πως καλώ να ψηφίσουν τον Χέντερσον ενάντια στον Λόιντ Τζορτζ, ασφαλώς θα με ακούσουν. Και θα μπορέσω να εξηγήσω, σε κατανοητή γλώσσα, όχι μόνο γιατί τα Σοβιέτ είναι καλύτερα από το κοινοβούλιο και η δικτατορία του προλεταριάτου καλύτερη από τη δικτατορία του Τσόρτσιλ (που σκεπάζεται με την ταμπέλα της αστικής «δημοκρατίας»), αλλά και ότι θα ήθελα να στηρίξω τον Χέντερσον με την ψήφο μου, ακριβώς όπως το σκοινί στηρίζει τον κρεμασμένο· ότι όσο οι Χέντερσον πλησιάζουν στο σχηματισμό δικής τους κυβέρνησης, τόσο θα αποδείχνεται πως έχω δίκιο, τόσο θα τραβιούνται οι μάζες με το μέρος μου και θα επιταχύνεται ο πολιτικός θάνατος των Χέντερσον και των Σνόουντεν, ακριβώς όπως έγινε με τους ομοϊδεάτες τους στη Ρωσία και στη Γερμανία.
Αριστερισμός, η παιδική αρρώστια του κομμουνισμού, κεφάλαιο IX, Ο "αριστερός" κομμουνισμός στην Αγγλία

Ερώτηση θεωρητικής φύσεως: Ο οπορτουνισμός πάει μαζί με εξαναγκαστική αγραμματοσύνη ή δημοκοπική Αλτζχάιμερ; Ή μήπως ισχύει ένας άτυπος κανόνας που λέει ότι όταν ισχυρίζεσαι πράγματα ανύπαρκτα πρέπει και να τα στηρίξεις με ανύπαρκτες πηγές;