Ο λαός στις 17 Ιουνίου, αφού είχε εκφράσει ο.τι τέλος πάντων ήθελε να εκφράσει στις 6 Μαίου, αποφάσισε να προσγειωθεί με "σοφία" στον πραγματικό του εαυτό που ακόμα παραμένει φοβισμένος, αναποφάσιστος για σοβαρά βήματα ρήξης, ελάχιστα ριζοσπαστικοποιημένος πολιτικά-ειδικά μετά και τις αναδιπλώσεις των ΔΗΜΑΡ και ιδιαίτερα του Συριζα που δεν βοήθησαν καθόλου- και κατά τη γνώμη του "πραγματιστής". Το ποιά ήταν και είναι η πραγματικότητα βέβαια φρόντισαν να του το "φορτώσουν" στο μυαλό οι αναλυτές uploaders των καναλιών.
Ετσι ψήθηκε κι αποφάσισε τα εξής.
Να ψηφίσει 1) για να υπάρχει κυβέρνηση(κι ας πεθάνουμε), αλλά από εκεί και μετά 2)και για να παραμείνουμε στο ευρώ(ο φόβος του αγνώστου πάντα κυριαρχεί πόσο μάλλον με πλύση εγκεφάλου), 3)και για να είναι λίγο ή πολύ αντιμνημονιακή η ψήφος του, 4) και για να κανει -μια μερίδα τουλάχιστον- μια αλλαγή σε σχέση με το παρελθόν ψηφίζοντας κάτι διαφορετικό από ό,τι τόσα χρόνια που ψήφιζε ΠΑΣΟΚ,ΝΔ, χωρίς βέβαια να μπαίνει σε μπελάδες όπως του έλεγαν οι έγκυροι αναλυτές που έχει εθιστεί να εμπιστεύεται.
Στο παραπάνω μείγμα, είναι φανερό οτι το κόμμα που δεν χωράει είναι το ΚΚΕ.
Αυτό το άθλιο το ΚΚΕ του έλεγε πως το να έχει αδύναμη κυβέρνηση είναι καλό και υπέρ του γιατί τότε θα ασκεί το μεγαλύτερο δυνατό έλεγχο και πίεση και θα απειλεί με κατάρρευση την κυβέρνηση μόλις τον απειλήσει οτι θα του τη φέρει γι άλλη μια φορά. Οπότε τι, ακυβερνησία; Μπελάς.
Του έλεγε ακόμη πως η ΕΕ και το ευρώ είναι οι αιτίες των δεινών του και δε γίνεται να είσαι υπέρ κάποιου που είναι εναντίον σου, σε καταστρέφει και σε μαστιγώνει. Κι άλλος μπελάς.
Του έλεγε ακόμη οτι δεν φτάνει να φωνάζει εναντίον του μνημονίου, αφού του έχουν έτοιμο κοστούμι νέου μνημονίου και θα τον δουλέψουν ψιλό γαζί. Πρέπει λοιπόν να βάλει πλώρη και να απειλήσει με την προταση της δικής του εξουσίας. Δηλαδή να αντιδράσει θετικά, επιθετικά και όχι με άμυνα σαν ένοχος που αναγνωρίζει το σφάλμα του(μαζί τα φάγαμε). Ακόμη χειρότερος μπελάς... Αστο, όλο και πιο δύσκολο γίνεται.
Τέλος του έλεγε οτι δεν είμαστε στο '81 όπου μπορούσε ο καπιταλισμός να κάνει υποχωρήσεις και επομένως μόνο η πάλη του ίδιου του λαού θα είναι εγγυητής της ζωής του κι όχι κάποιος σωτήρας που ακόμη κι αν ήθελε δεν θα μπορούσε να του προσφέρει λύση στα νεα δεδομένα. Πολύ απαισιόδοξο, σκέτη Κασσάνδρα, όχι, με τίποτα.
Τα ζύγισε λοιπόν και έκρινε ότι πλέον ο βραχνάς του μνημονίου είχε υποχωρήσει αφού όλα μα όλα τα κόμματα ήταν πλέον "αντιμνημονιακά"(ο θρίαμβος της "αναδιαπραγμάτευσης" επι της κατάργησης με νόμο που έλεγε το ανεδαφικό ΚΚΕ) ψήφισε όσο "σοφά" είδαμε (χωρίς να πολυσκεφτεί ότι τα αστικά κόμματα έκαναν υποχώρηση επειδή αυτός με την πάλη του τους το επέβαλε). Δηλαδή έδωσε χωρίς περιττές τύψεις πάνω από 60% σε δεξιά(και το ΠΑΣΟΚ εκεί κατατάσσεται πλέον), ακροδεξιά,φασιστικά, νεοφιλελεύθερα κόμματα, έδωσε 27% στην αριστερή αλλά "σίγουρη"-εννοούμε χωρίς ρίσκο- άποψη του Σύριζα, που και αντιμνημονιακή και φιλοΕΕ-φιλοευρώ και ολίγον ριζοσπαστική όπως του έταζε πως ήταν, και ακόμη ένα εξηγήσιμο σύμφωνα με τα παραπάνω 6,5% στη συνετή ΔΗΜΑΡ που έπαιζε σαν μπαλαντέρ σχηματισμού κυβέρνησης αφού έβαζε την ύπαρξη κυβέρνησης σαν πρώτο και κυρίαρχο ζήτημα παίζοντας το κύριο χαρτί του συστήματος, δηλαδή το φόβο ακυβερνησίας.
Εννοείται ότι όταν κάποιος σε πιέζει με αυτά που δεν αντέχεις να κάνεις και φοβάσαι να δεχτείς, ενω μεσα σου ξέρεις ότι έχει δίκιο, και επομένως σου υπενθυμίζει μια ενοχλητική αλήθεια για τον εαυτό σου που δεν θέλεις να ακούς, απλά τον απομακρύνεις από την παρέα. Έτσι καταδικάστηκε το ΚΚΕ που εδώ που τα λέμε αυτά που έλεγε δεν τα έλεγε και με τον καλύτερο τρόπο.
Αυτό που λέω δεν σημαίνει ότι το ΚΚΕ δεν έχει ευθύνη για όλα αυτά σε πολλούς σημαντικούς ή λιγότερο σημαντικούς τομείς (που προσπαθούμε να παρουσιάσουμε στα πλαίσια της συζήτησης για το εκλογικό αποτέλεσμα με άρθρα στο "Γιώργος Σαρρής"). Δείχνει όμως μέσα σε τι κλίμα έγιναν οι εκλογές και σε πόσο αντικειμενικά δύσκολη και μειονεκτική θέση βρισκόταν η πραγματικά ριζοσπαστική, αριστερή και φιλολαική θέση του ΚΚΕ που βέβαια δεν θα μπορούσε να είναι διαφορετική για ένα κομμουνιστικό κόμμα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου