Εφυγε γι αλλού και η Ζωρζ Σαρή

 « Τα χρόνια της Κατοχής ήταν χρόνια χαράς και ελευθερίας. Από δυστυχισμένοι γίναμε ευτυχισμένοι. Και αυτό γιατί διαλέξαμε το δρόμο της ζωής κι ας υπήρχε θάνατος μέσα. Θρηνούσαμε και χαιρόμασταν όλοι μαζί. Δε φοβόμασταν όμως. Υπήρχε ένας στόχος, η απελευθέρωση»

Εφυγε η Ζώρζ Σαρρή στα 87 της. Δεν την γνώριζα αλλά μεσα μου πάντα την κρατούσα σαν μια γλυκιά, καθαρή και ειλικρινή παρουσία που έζησε τα χρόνια της ακουμπώντας πανω τους με όλη την ένταση και την ευαισθησία πυ μπορούσε χωρίς να κάνει πίσω. Με είχε εντυπωσιάσει εκτός ΄των άλλων ο τρόπος που διηγήθηκε τη συμμετοχή της στα Δεκεμβριανά του '44, μόνο 19 χρονών κορίτσι τότε.
Αντιγράφω από τη Λέσχη:

Η Ζωρζ Σαρή γεννήθηκε το 1925 στην Αθήνα. Η μητέρα της ήταν Γαλλίδα από τη Σενεγάλη και ο πατέρας της από το Αϊβαλί. Τα παιδικά της χρόνια τα έζησε στην Ελλάδα και πριν ολοκληρώσει τις σπουδές της άρχισε ο πόλεμος του’ 40.

Στη διάρκεια του πολέμου η Ζωρζ Σαρή συμμετείχε στην Αντίσταση και στην ΕΠΟΝ. Λέει χαρακτηριστικά : « Τα χρόνια της Κατοχής ήταν χρόνια χαράς και ελευθερίας. Από δυστυχισμένοι γίναμε ευτυχισμένοι. Και αυτό γιατί διαλέξαμε το δρόμο της ζωής κι ας υπήρχε θάνατος μέσα. Θρηνούσαμε και χαιρόμασταν όλοι μαζί. Δε φοβόμασταν όμως. Υπήρχε ένας στόχος, η απελευθέρωση».

Στην Κατοχή η Σαρή παρακολούθησε μαθήματα υποκριτής στη Δραματική Σχολή του Ροντήρη. Το ’47 αναγκάστηκε να φύγει εξόριστη στο Παρίσι, όπου γνώρισε και συναναστράφηκε σημαντικούς ανθρώπους, όπως ο Αξελός, η Μερκούρη και ο Μαρσέλ Καρακώστας, με τον οποίο παντρεύτηκε.

Το ’62 επέστρεψε στην Ελλάδα και συνέχισε να παίζει στο θέατρο δίπλα σε γνωστά ονόματα ηθοποιών. Η περίοδος αυτή διήρκεσε μέχρι την εποχή της δικτατορίας, όταν μαζί με ορισμένους φίλους της ηθοποιούς αποφάσισε να κάνει παθητική αντίσταση και να μην ξαναπαίξει στο θέατρο. Το καλοκαίρι εκείνο, στερημένη από κάποια μορφή έκφρασης άρχισε να γράφει το πρώτο της μυθιστόρημα. Ο Θησαυρός της Βαγίας ξεκίνησε σαν παιχνίδι μα έμελλε να συναντήσει μεγάλη επιτυχία.

Το γεγονός αυτό στάθηκε καθοριστικό για τη Ζωρζ Σαρή, αφού από τότε αποφάσισε να στραφεί στο γράψιμο. «Στο γράψιμο βρήκα ό, τι δεν μπορούσα να βρω στο θέατρο, ίσως γιατί δεν ήμουν πρωταγωνίστρια και ίσως γιατί δεν ήμουν σε θέση να διαλέξω τους ρόλους που ο θιασάρχης ή ο σκηνοθέτης διάλεγαν για μένα. Τώρα φέρω ακέραιη την ευθύνη των βιβλίων μου. Κάνω αυτό που θέλω, αυτό που μπορώ», λέει σε συνέντευξή της.

Η Σαρή έχει προσφέρει στην παιδική / εφηβική λογοτεχνία μας μερικά πολύ όμορφα βιβλία και το όνομά της αποτελεί πια σημείο αναφοράς στο χώρο αυτό.

Βιβλία σταθμοί κατα τη γνώμη μας το "Οταν ο ήλιος", και "Οι νικητές" με πολλα αυτοβιογραφικά στοιχεία και αναφορά στην  Κατοχή και την Αντίσταση.
Στο Πρώτο Θέμα επίσης διαβαζω:

"Το 1994 βραβεύτηκε με το Βραβείο Παιδικού Λογοτεχνικού Βιβλίου για το μυθιστόρημα Νινέτ. Το 1995 και το 1999 βραβεύτηκε από τον Κύκλο Ελληνικού Παιδικού Βιβλίου. Το 1988 προτάθηκε για το βραβείο Χανς Κρίστιαν Άντερσεν. Ως ηθοποιός έχει βραβευτεί το 1960 με το βραβείο Β' Γυναικείου ρόλου του Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης."

Η κηδεία της θα γίνει την Τρίτη 12 Ιουνίου.